Üzgünüz Mario ama prenses başka kalede..

Çocukluğumuzun kahramanlarından biridir Mario ki onunla büyüdük hepimiz. Günümüzdeki gibi değildi o zamanlar bilgisayar teknolojisi. Kilobaytlara sığan dandik grafikler ve basit oyunlarla saatlerce meşgul olurken şimdiki oyunların neredeyse dvd'lerden taşması boyutsal anlamda bile nerelerden nerelere gelindiğini göstermektedir. İlk bilgisayarımın eve geldiği zamanı daha dün gibi hatırlıyorum.

Nisan 1994: Türkiye için bir dönüm noktası olan 5 nisan kararlarıyla aynı ana denk gelmesi komik bir tesadüf bile sayılabilir. Amiga 500 Plus'tı ilk bilgisayarım. 1.44 mb'lık disketlere sığan süper oyunlara saatlerce hayran hayran oturmak ve parçalanan, kırılan ve bozulan phyton marka joystickler. Eve doluşan arkadaşlarımla street fighter turnuvaları yapıyorduk. Tabi evdekilerden gizli saklı yapıyordum bunu ve çalan bir zille balkondan atlayıp kaçan insanlar :).. bu gerçek hikayedir gerçekten de balkondan çıkarlardı. Ev çok yüksek değildi zaten ben de anahtarsız kalınca balkona tırmanırdım. Sanırım bunları da çocukluğum konulu başka bir yazıda anlatabilirim.

Konuya dönersek, Mario'yla konuya girmem aslında bir tesadüf değil, Mario her zaman çalışan, didinen ve mücadele eden bir adamdı ama ne zaman birşeyler başarsa ve bundan mutlu olsa, her zaman o acı mesajla yüzleşirdi. Prenses her zaman başka bir kaledeydi ve çocuklarda başardıklarının her zaman yetersiz olduğuyla yüzleşiyorlardı. O yaşta çocuklar için bilinçaltlarına işlenmiş gerçekten kuvvetli mesajlardı. Hayatının başlangıçlarında bu mesajla yüzleşmek zorunda kalmak aslında hayata atılan ilk adım için önemli bir mesajdı. Hayat da böyle değil midir ki sürekli olarak birşeyler yapmak didinmek mücadele etmek ve sonucunda başarısızlıkla yüzleşmek ve tekrar tekrar denemek.

Konuyu çok iyi toparlayıp bir yere bağlayamadığımın farkındayım :) iyi fikirlere açığım konuyu toparlamak için.

p.s.: Konuyu hatırlamamı ve bu fikrin kafamda oluşmasını sağlayan manitam İ.Ü.(24)'a teşekkür ederim.. :D